Με την αλβανική Ριβιέρα, μια λιτή Paradise
Ακριβώς μετά το μικρό χωριό της Ηλείας, στην εθνική οδό δύο λωρίδων που διασχίζει όλο το Ceraunian Όρη, ένα σημάδι που δείχνει κάτω από ένα στενό δρόμο έδειξε ένα μοναστήρι περίπου δύο χιλιόμετρα για.
”Γιατί να μην?” Σκέφτηκα, βάζοντας στο φλας της ενοικίασης αυτοκινήτου μου. Δεν είχα καμία ατζέντα εκτός από το να αναζητήσει την περιπέτεια κατά μήκος της πολύ προσιτές 80 μιλίων έκταση από παραλίες και τα χωριά μεταξύ των πόλεων της Vlore και Άγιοι Σαράντα, μια περιοχή γνωστή ως η Αλβανική Ριβιέρα.
Αλλά ο δρόμος έκλεισε σε ένα σπίτι στην κορυφή του λόφου, όπου μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα με κοίταξε quizzically.
”Μοναστήρι?” Είπα σε μια δύσμοιρη προσπάθεια ενός Αλβανού έμφαση σε ό, τι ανακάλυψα αργότερα ήταν σε μεγάλο βαθμό ελληνική γαλλόφωνη περιοχή.
Έχει σημειωθεί προς την κατεύθυνση της τον τρόπο που είχε έρθει και φάνηκε να επισημάνει ότι είχα χάσει μια στροφή. Επιστροφή προς τον κεντρικό δρόμο, Βρήκα μια σοβαρή στροφή rutted, άρπαξε μια φωτογραφική μηχανή και γυαλιά ηλίου από το αυτοκίνητο, και άρχισε πεζοπορία. Τρόπος μετακίνησης φαντασίας κλώτσησε στο. Θα τους μοναχούς με καλέσει σε δείπνο? Επιτρέψτε μου να μείνουν σε μια κούνια για τις επόμενες ημέρες αν το έκανα δουλειές? Ρωτήστε τη γνώμη μου για τελευταία παρτίδα τους ale?
Δεν θα, επειδή δεν υπήρχε μοναστήρι στο τέλος αυτού του δρόμου, είτε. Αντί, υπήρχε μια ειδυλλιακή παραλία με βότσαλα όπου ένα απρόσιτες φαράγγι ανοίξει το βαθύ γαλάζιο του Ιονίου. Δεν υπήρχε ψυχή στον ορίζοντα.
Κοντά στην παραλία ήταν μια σειρά από σχήμα μανιταριού αποθήκες ότι η απομονωτική δικτάτορα Ενβέρ Χότζα, ο οποίος πέθανε το 1985, εγκατασταθεί σε όλη τη χώρα για να την υπερασπιστούν εναντίον ξένης επίθεσης που ποτέ δεν ήρθε. Υπήρχαν πιο πρόσφατα αντικείμενα πολύ: μια σελίδα ωροσκόπιο εφημερίδα της λίγες μέρες νωρίτερα και άφθονο σόδα και μπουκάλια μπύρας που ανέφερε η παραλία είχε χρησιμοποιηθεί πολύ πιο πρόσφατα, για σκοπούς άλλους από την άμυνα.
Αλλά σήμερα, Σκέφτηκα, Είναι όλο δικό μου. Με την πλάτη μαγιό μου στο αυτοκίνητο, I έγδυσαν και βούτηξε στα κρυστάλλινα καταγάλανα νερά, εγγραφή τη σκηνή στο εσωτερικό αρχείο μου από τις κορυφαίες στιγμές ταξίδια. Ήταν μόνο βγήκα από το νερό που είδα δύο ήλιο Αυστριακοί τουρίστες κρυμμένο κάτω από ένα βράχο outcropping ανάγνωση χαρτόδετα βιβλία, ή προσποιείται ως γελούσαν μαζί μου. (Πήγα να συνομιλήσετε μαζί τους, προσποιείται ότι τίποτα δεν ήταν έξω από τα συνηθισμένα.)
O.K., οι Αυστριακοί είχαν αμαυρωθεί ελαφρά το απόγευμα μου στο Gjipe Beach, όπως έμαθα αργότερα ονομαζόταν. Όμως, τουλάχιστον από την άποψη του προϋπολογισμού, Η Αλβανία ήταν σίγουρα το καλύτερο τέντωμα των έξι εβδομάδων ολιγαρκής Μεσογείου περιπέτεια. Για πρώτη φορά, 500 ευρώ την εβδομάδα εύκολα καταβάλλεται για όλα όσα ήθελα, ξεκινώντας με μια σύγχυση, αλλά όχι βασανιστική διαδρομή με το λεωφορείο επτά πόδι από το Ντουμπρόβνικ, Κροατία, μόλις 300 μίλια μακριά. (Σύντομη μίσθωση ταξί, Δεν μπορώ να καταλάβω έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο για να το κάνει, και παρά τα γλωσσικά εμπόδια οδηγοί ήταν καλός στο να διασφαλίσει πήρα το επόμενο λεωφορείο.) Νοίκιασα ένα αυτοκίνητο για τέσσερις ημέρες και ιδιωτικές αίθουσες από τις τοπικές οικογένειες κάθε βράδυ. Έφαγα μεγάλο γεύμα σε εστιατόριο ολοκληρώνοντας έξω περίπου σε 8 ευρώ, και guzzled εσπρέσο και τα νερά πηγών στο παραλιακό καφέ με υπέροχη θέα. Ακόμη, Εγώ δεν έρχονται ακόμη και κοντά στο χτύπημα του προϋπολογισμού μου. (Αν και θα ήταν λίγο πιο σκληρή, τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο, όταν πολλά δωμάτια κοστίζουν περισσότερο.)
Για τους περισσότερους ταξιδιώτες το σημείο εκκίνησης της αλβανικής Ριβιέρα είναι Vlore, μια κάπως κολλώδες πόλη με πολλές υπαίθριες καφετέριες που έχουν φανταχτερά μαξιλάρια, αλλά πάρα πολύ ανόητη Music Club; το σωριασμένο, ελκυστική ακτογραμμή έχει μέτρια, αν πολυσύχναστη σκληρή άμμο παραλίες. Υπάρχει ένα ορισμένο ποσό του χάους στην Αυλώνα – ουσιαστικά δεν υπάρχουν ενδείξεις δίνοντας τα ονόματα των δρόμων, καρυδιού οδηγοί, άσχημο και φαινομενικά αδιέξοδο συγκεκριμένα σχέδια κατασκευής. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά έκπληξη το γεγονός σε μια χώρα που είναι ακόμα μία από τις φτωχότερες στην Ευρώπη και μόνο ένα τέταρτο του αιώνα απομακρύνεται από την κομμουνιστική δικτατορία του Χότζα. Εάν η Αλβανία δεν νιώθει απομονωμένο ή τρομακτικό, φαίνεται ότι εξακολουθεί να βρίσκουν το δρόμο τους.
Υπήρχαν δύο τονίζει σε Αυλώνα: ένα πάρκο κατά μήκος του κεντρικού drag, Bulevardi Vlore-Skele, όπου παλιά οι άνδρες κάπνιζαν σα φουγάρα γύρω από έντονα προσβαλλόμενη παιχνίδια σκάκι και ντόμινο και υποδέχθηκε θερμά τον επισκέπτη με μια φωτογραφική μηχανή.
Και τότε υπήρχε το Μουσείο της Ανεξαρτησίας, στο διώροφο σπίτι όπου τον IsmailQemali έκρινε ως ο πρώτος πρωθυπουργός μετά τη χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1912. Ως μοναχικός επισκέπτης εκείνο το απόγευμα μου ανταμείφθηκε με μια προσωπική ξενάγηση από τον διευθυντή, Ηλεία Cano, ο οποίος έκανε μια γενναία προσπάθεια να εξηγήσει την ιστορία στα φτωχά αγγλικά αναμιγνύεται με γαλλικά. (Επίσης, επιτρέψτε μου να καθίσει στο γραφείο Qemali και προσποιούνται να υπογράφουν έγγραφα με το στυλό πένα του.)
Έμεινα στο Vlore στην πρώτη και τελευταία βράδια της εβδομάδας, αλλά η πραγματική εξόφληση του ταξιδιού ήρθε στη σειρά των μικρών πόλεων που ξεκινούν τη στιγμή που θα ανεβάσει και πάνω από τα επικίνδυνα απότομες και δασικών επένδυση δρόμους του Λογαρά National Park. Μετά ζητώντας γύρω για τις τιμές των ξενοδοχείων και ιδιωτικά δωμάτια σε λίγες πόλεις, Επέλεξα Χειμάρρα ως βάση μου. Ένας νεαρός άνδρας με το όνομα Σίμος η οικογένεια του οποίου λειτουργεί το Internet καφέ μου πρόσφερε ένα μεγάλο διαμέρισμα δίπλα στο σπίτι του, σχεδόν στο κέντρο της πόλης, για 20 ευρώ τη βραδιά. (Το αλβανικό νόμισμα είναι στην πραγματικότητα η λεκ, στο 142 να ορίσει ανά ευρώ ή 96 για το δολάριο, αλλά διαμονής και ενοικίασης αυτοκινήτων είναι συχνά εκφράζονται σε ευρώ.) Χειμάρρα δεν έχουν τις καλύτερες παραλίες, αλλά με εντυπωσίασε με τις καφετέριες με θέα το νερό και το σουβλάκι βρίσκεται εν αφθονία. Και κέρδισε την καρδιά μου για πάντα, όταν είδα έναν άνδρα να οδηγεί ένα γαϊδουράκι μέσα από την πόλη, προσπαθούν να ξεφορτώσουν δύο κατσικάκια baaing εκσφενδονίζεται πάνω από την πλάτη του στον πλειοδότη.
Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη ήταν το οικογενειακό ελληνικό εστιατόριο Taverna Viron. Είχα τρία δείπνα εκεί, παρακολούθησαν από Amalia, το αγγλόφωνο 15-year-old κόρη των ιδιοκτητών, ο οποίος ήταν πολύ γλυκό, αλλά δεν είναι τόσο χρήσιμη στην προσπάθεια να πάρει την από το μενού. Πάντα, είπε, ήταν ”τόσο νόστιμο.”
Στη συνέχεια, και πάλι, είχε δίκιο: χοιρινές μπριζόλες με τζατζίκι και πατάτες, γαρίδες σαγανάκι (μικροσκοπικές γαρίδες με βάση την τομάτα, φέτα-βαριά και Tabasco-καρφιά σάλτσα), και ολόκληρο το ψάρι στη σχάρα ήταν όλα, πράγματι, πολύ νόστιμα.
Έφαγα μόνος του, αλλά συχνά συνομίλησαν με ενδιαφέρουσες ομάδες, από αλβανική-αμερικανική οικογένεια από Pelham Parkway στο Μπρονξ με τα ξαδέλφια αρσενικό Αμαλίας οποίος με κάλεσε για να πιει rakia, ένα υγρό που αποστάζεται από τα στέμφυλα,.
Αν και η Αλβανία είναι γνωστή για την ιστορική και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της, όπως η αρχαία πόλη του Βουθρωτού, αυτό το συγκεκριμένο τμήμα της ακτής έχει λίγες. Αλλά μου άρεσε Χειμάρρα Κάστρο, ένα μεσαιωνικό χώρο, στο βόρειο άκρο της πόλης κατά μήκος του δρόμου και μέχρι το λόφο από το βενζινάδικο ALPET. Μην σκεφτείτε ακόμη και ψάχνουν για σημάδια, είτε θα κατευθύνουν στα ερείπια ή να σας λέει τι είναι. Όμως, αντί των πραγματικών πληροφοριών, μπορείτε να παίξετε ερασιτέχνη αρχαιολόγο, όπως στο: ”Αυτό πρέπει να ήταν ένα φούρνο. Ή την κρεβατοκάμαρα ενός παιδιού.”
Παρόλο που το πρώτο του ταξίδι στην Gjipe Beach ήταν διασκεδαστικό, Άλλαξα σύντομα πίστη στο Jali Beach, τριών μιλίων κατάβαση από την κύρια οδό. Η παραλία, επενδεδυμένα με ομπρέλες προς ενοικίαση, είναι πολύ φιλικό προς την οικογένεια; Θα εκτιμηθεί η λειτουργία νήπιο σάρωσε στα χέρια ενός παππού και γιαγιά περίπου μία φορά το λεπτό. Και τα ρηχά νερά είναι μια απόχρωση του μπλε ελεκτρίκ ότι οι σχεδιαστές της συσκευασίας των ούλων μέντας μόνο επιθυμούν θα μπορούσαν να μιμηθούν.
Ήμουν γαντζώθηκε στην Jali όχι για την παραλία, αν και, αλλά και για την άμεση φίλους που έκανα στην Ταβέρνα Peshkatari, μία από τις πολλές άτυπες παραθαλάσσια εστιατόρια που ειδικεύονται στα θαλασσινά. (Peshkatari σημαίνει ψαράς στα Αλβανικά.) Ζητώ συνήθως για το μενού πριν καθίσετε, να αναζητήσουν τις τιμές και το μέγεθος μέχρι και την φιλικότητα του προσωπικού. Τα παιδιά στην Ταβέρνα Peshkatari ήταν φιλικό: έφεραν αμέσως ένα κάδο των ψαριών από την κουζίνα, σημειώνοντας ότι ο ιδιοκτήτης τους είχε αλιευθεί όλα σήμερα το πρωί.
Ακούω αυτές τις αξιώσεις όλη την ώρα, γι 'αυτό πυροβόλησε τους μια αμφίβολη ματιά. ”Αύριο, έρχονται αλιείας και θα δείτε,” είπε μια νεαρή blue-eyed άνδρα σε βατό English. ”Να εδώ στο 6 π.μ.”
Αυτό είναι ό, τι εμείς στην λιτή επαγγελματικά ταξίδια αποκαλούν ka-Ching στιγμή. Δωρεάν ταξίδι με πλοίο! Τοπικές φίλους για την κατασκευή! ”Όταν ήμουν αλιεία στην Αλβανία” Ιστορίες για πίσω στο σπίτι! Το επόμενο πρωί έφτασα στο 5:55 π.μ. για να διαπιστώσετε ότι είχα νικήσει το νεαρό άνδρα, Jorgo Andoni, ο οποίος αποδείχθηκε ότι είναι ο ιδιοκτήτης του Taverna Peshkatari. Όμως, τρία μεγάλα παιδιά που αναγνωρίζονται μου από την ημέρα πριν έπιναν εκεί εσπρέσο και rakia. Θα προσκάλεσε να ενωθούν μαζί τους. Γειά, ένα 6 π.μ. βολή του υγρού για να ξεκινήσετε τη μέρα σας? Γιατί να μην, Είμαι σε διακοπές.
Λίγο μετά ήμουν έξω στο νερό με Jorgo και δύο βοηθούς του αλιευτικού – Λογισμικό και Πύρρα Eljon Likmeter – ξετύλιγμα των ινών τους στα δίχτυα που είχε θέσει το προηγούμενο απόγευμα ακριβώς έξω από την βραχώδη ακτή και να παρακολουθούν τους ξεμπερδέψουν τα αλιεύματά τους: μπακαλιάρος, σουπιά, γαρίδα, ακόμα και ένα ιπτάμενο ψάρι.
Round για το Net 4, Eljon και εγκατέλειψα την εργασία και βούτηξε στο νερό, κολύμπι πάνω σε ένα μικρό άμμο επένδυση όρμο λαξευμένα στους βράχους. Πήρα μια άλλη ψυχική στιγμιότυπο να καταθέσει στο πλαίσιο Memories Travel – Best Ever. Και, αυτή τη φορά, Δεν ήλιο Αυστριακοί να καταστρέψει τη στιγμή.
Επισκεφθείτε την Αλβανία και δείτε Real Estate μας προσφέρει στους Αγίους Σαράντα, Αυλώνα, Δυρράχιο και Τίρανα.
